Özüm Bağları

 İnsan, insanı "öz"leyince, ölümün adının yavaşça silinmeye başladığını görüyorum.Şu an çalsa ölüm meleği kapamı ya da kapımı çalmak durumunda bıraksam onu, gözümü bile kırpmadan teslim olurum ona. Arkamda bıraktıklarım umrum olmaz o an, özlenen bile. Çünkü doyurulamayacaktır artık bu beden, bu kalp. Bunun tek çıkar yolu ölümdür ve o en anlamsız olanıdır. Anlamsızdır, anlamsız olduğu kadar da tatmin olma yoludur, ruhun doyurulmasıdır, son mertebedir. Hayır! Kesinlikle bencillik değildir bu. Geride bırakılana kalan acıdır ve o acı insanın "öz"ünü geliştirir, özleyene duyulan özlemi arttırır. Geride bırakılan her kişi doyurulur ve tatmin edilir. Bu bir düşünme biçimidir. "Öz"leyenin, "öz"leneni düşünme biçimi.