Büyük adımlar atıyoruz 
Sonsuzluğa giden bu daracık yolda    
Bitmiyor, tükenmiyor kısacık mesafeler Çünkü sen susuyorssun 
Öyle susuyorsun ki hem de 
Kalbimin kulakları patlıyor 
Susmaktan senin kalbinin sesi kısılıyor Duyamıyorum 
Susmaya o kadar çok vermişsin ki kendini Dokunmuyorsun bile bana 
Sarıldığımda itmek için bile 
Öptüğümde kaç gülümsemeyiş 
Kaç keder hanesi oluşacak daha yüzünde 

Lavlar durdu patlamaz artık kolay kolay 
Kraterler soğuk gitsinler göçsünler evlerine 
Kahrolsun incir ağacı dikilsin evine hanesine 
Keder denen melanete

Sokaklar gürültücü insanlardan geçilmiyor
Senin sessizliğin hepsini bastırıyor
Hayır sana gürültücülerden daha gürültücüsün demiyorum
Daha güçlüsün daha seslisin
Benden başka kimse duymuyor bu yakarışı
Kimse gelip sormuyor neyin var diye
Adımlarım küçülüyor, kelimelerim var diye
Adımlarım küçülüyor, kelimelerim zaten hiç yoklar Susuyorum yine

Ben de anlıyorum sağır kelimelerin dilinden
Tat susuşların melodisinden, ritminden
Artık anlıyorum
Ve biliyorum sessiz çığlıklaarın duyulmayışını
Ağzın susup kalbin ağıtlar yakışını
Ve görüyorum kalbin kıtalara ayrılışını
Ve düzeliyor her şey biliyorum
Senin istediğin yaşanıyor ve
Ben bu sefer ilk kez susuyorum